Πόσος καιρός θα περάσει ακόμα, άραγε, και πόσα χαστούκια θα εισπράξουμε ακόμα από τους ευρωπαίους εταίρους μας μέχρι να καταλάβουν αυτοί που μας κυβερνούν πως η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής βιομηχανίας δεν θα επιτευχθεί ποτέ όσο την κυνηγάμε μειώνοντας το εργατικό κόστος. Απολύοντας δηλαδή προσωπικό, ψαλλιδίζοντας αποδοχές και εισάγοντας λαθρομετανάστες.
Ότι και να κάνουμε η Κίνα, η Ινδία ή ακόμα και γειτονικές μας χώρες όπως η Βουλγαρία θα εξακολουθούν για πολλά χρόνια ακόμα να είναι κατά πολύ φθηνότερες από εμάς και άρα ασύγκριτα πιο ανταγωνιστικές.
Από την άλλη, το να συναγωνιζόμαστε ευθέως τις μεγάλες και παραδοσιακές βιομηχανίες της Ευρώπης είναι ένας επίσης άνισος αγώνας, καταδικασμένος σε αποτυχία.
Δύο δρόμοι υπάρχουν για την Ελλάδα:
• Ή συνεχίζει να στηρίζει την οικονομική της πρόοδο στους κλάδους εντάσεως εργασίας, οδηγούμενη αναπόφευκτα σε μεγάλη πτώση της παραγωγής της και σε διαρκή αύξηση της ανεργίας.
• Ή αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στους τομείς της έρευνας και της καινοτομίας με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας.
Η υστέρηση μας στους τομείς αυτούς δεν είναι άμοιρη του γεγονότος ότι η χώρα μας καταλαμβάνει μαζί με τη Λετονία και τη Μάλτα τις τρείς τελευταίες θέσεις στον πίνακα ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης των 25.
Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή της «παγκοσμιοποιημένης» αγοράς, η καινοτομία -που είναι το προϊόν της τεχνολογικής έρευνας- παίζει το ρόλο του «ασανσέρ», το οποίο είτε ανεβάζει μια χώρα στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, όσον αφορά την παραγωγική της αξία, είτε την κατεβάζει.
Απόδειξη πως ούτε το κράτος αλλά ούτε και οι έλληνες επιχειρηματίες δίνουν τη δέουσα σημασία σε αυτό, είναι το γεγονός πως μόλις το 10% - 15% των παραγωγικών επιχειρήσεων μας συμμετέχει στις εθνικές δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία, όταν στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η αντίστοιχη συμμετοχή φτάνει στο 70 με 75%.
Η κρίση που βιώνουμε σήμερα, αναγκάζει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε βαθιές τομές οι οποίες αγγίζουν θεμελιώδεις συνήθειες και πρακτικές, ώστε «να αποφευχθεί η χρεοκοπία και να προωθηθεί η ανάπτυξη», όπως λέει η ίδια αλλά και η Κομισιόν.
Η αλήθεια είναι πως ίσως σώσουν το κράτος από την χρεοκοπία, αν και εφόσον το «κράτος» θα είναι όντως κράτος από αύριο. Την ανάπτυξη όμως δεν είναι αυτά που θα την προωθήσουν. Γιατί το κυρίαρχο ζητούμενο για την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας είναι η σύνδεση της έρευνας με την παραγωγή, ώστε να πάψει η χώρα μας να παράγει προϊόντα με χαμηλή ενσωμάτωση καινοτομίας και άρα προϊόντα χαμηλής ανταγωνιστικότητας μέσα στον σύγχρονο κόσμο.
…Και μας κάνει εντύπωση γιατί αυτό, η Κομισιόν τουλάχιστον, το γνωρίζει
Βούλα Μουρτά
Μάρτιος 2010
|
|
Εκτύπωση 
Αποστολή
