Ασφαλώς και δεν είμαστε ούτε η Γερμανία, ούτε η Βρετανία ή έστω η Ιταλία, από πλευράς βιομηχανικής δύναμης. Είμαστε όμως σε μια θέση η οποία βρίσκεται αρκετά υψηλοτέρα από εκείνη στην οποία μας τοποθετεί μια λανθασμένη εντύπωση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια.
Και μόνο το γεγονός ότι η ελληνική βιομηχανία συγκεντρώνει σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού ΑΕΠ, δεν συρρικνώνεται, όπως πιστεύεται, αλλά εξακολουθεί να αναπτύσσεται -έστω και με ρυθμούς μικρότερους του μέσου όρου άλλων τομέων- αποδεικνύει την σημαίνουσα σημασία της τόσο στην εθνική οικονομία όσο και στην απασχόληση.
Τα πράγματα μάλιστα θα μπορούσαν να ήταν πολύ καλύτερα αν υπήρχε η πολιτική βούληση (και η ικανότητα) να περιορισθεί το πλήθος των μακροχρόνιων διαρθρωτικών αδυναμιών που επιδρούν αρνητικά στην ανταγωνιστικότητά της. Αν δεν υπήρχαν οι ακαμψίες της αδειοδοτικής διαδικασίας, η ανασφάλεια που δημιουργεί το θολό φορολογικό τοπίο, η έλλειψη υποδομών…
Από τις αρχές της δεκαετίας άρχισε -επιτέλους- να συζητιέται η ανάγκη να μπει μια τάξη στη βιομηχανική ανάπτυξη με τον καθορισμό όρων και προϋποθέσεων στην χωροθέτησή της. Η σχετική μελέτη ανατέθηκε τον Οκτώβριο του 2005 και το πρώτο σχέδιο παρουσιάσθηκε το 2007. Με πανηγυρικό τρόπο σήμερα το ΥΠΕΧΩΔΕ μας πληροφορεί ότι το «Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τη Βιομηχανία» εγκρίθηκε από την Κυβερνητική Επιτροπή και άρα προχωράμε στην εφαρμογή του.
Όχι πως μια τέτοια κίνηση θα είναι πανάκεια για την βιομηχανία. Υπάρχουν άλλωστε και λογικές ενστάσεις από κάποιους, οι οποίοι λένε πως «η συγκέντρωση του συνόλου των εργοστασίων σε οργανωμένους χώρους δεν είναι πάντα σκόπιμη». Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει πως με το Πλαίσιο αυτό προωθείται η αποκέντρωση της βιομηχανίας, τονώνεται η περιφέρεια και προστατεύεται το περιβάλλον. Επιπλέον αποσαφηνίζονται οι κανόνες και οι διαδικασίες κι έτσι διευκολύνεται η επενδυτική δραστηριότητα και αποφεύγονται οι δικαστικές εμπλοκές.
Το ζήτημα είναι αν οι οργανωμένοι αυτοί χώροι υποδοχής θα είναι όντως οργανωμένοι. Γιατί στην Ελλάδα ζούμε και δεν αποκλείουμε να επαναληφθούν φαινόμενα όπως του Ασπρόπυργου όπου εγκαταστάθηκαν δεκάδες εταιρίες αλλά δεν υπάρχουν δρόμοι… Ή όπως της ανατολικής Αττικοβοιωτίας όπου για τις εγκατεστημένες εκεί βιομηχανίες δεν υπήρξε πρόνοια για τα απόβλητα. Οπότε αυτά καταλήγουν στον Ασωπό, δηλητηριάζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής και απειλώντας την υγεία των κατοίκων.
Βούλα Μουρτά
Μάρτιος 2009
